ԵԱՀԿ ԽՎ ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ ՆԱՏԱՇՐՋԱՆՈՒՄ ԵԼՈՒՅԹՍ
/English text below/
Հարգելի գործընկերներ,
Մեր նստաշրջանը տեղի է ունենում աշխարհաքաղաքական անկայուն միջավայրում, ուր հարցականի տակ են հազարավոր անմեղ մարդկանց հիմնարար իրավունքները են, հազարավոր մարդիկ տառապում են պատերազմի և ագրեսիայի պատճառով։
Ցավոք, մեր տարածաշրջանը նույնպես վերածվել է հակամարտության փոթորկուն խաչմերուկների։
Այն, ինչ տեղի ունեցավ Լեռնային Ղարաբաղում, միջազգայնորեն ճանաչված հանցագործություն է՝ նպատակադրված վերացնելու կոնկրետ էթնիկ խմբի։ Եվ, այնուամենայնիվ, այս ողբերգությունից կարելի էր խուսափել, եթե միջազգային հանրությունը հետաքրքրված լիներ։ Կանխորոշվող աղետի մասին մեր զգուշացումներն ու տագնապներն անպատասխան մնացին, իսկ միջազգային հանրության շարունակվող անհամարժեք արձագանքը կանաչ լույս վառեց, և պատասխանատվության չենթաված Ադրբեջանը ռազմական նոր հանցագործություններ իրականացնի։
Ադրբեջանի կողմից իրականացված սովի ցեղասպանական շրջափակումը մեկ նպատակ ուներ՝ իր երեքհազարամյա հողից ու հայրենիքից դուրս մղելու Լեռնային Ղարաբաղի բնիկ բնակչությանը։
Մոտ 150.000 հայեր, այդ թվում՝ պատերազմի ժամանակ տեղահանվածները, բռնի տեղահանության արդյուքում հայտնվեցին Հայաստանում։
Հակառակ նոյեմբերի 9-ի հայտարարության, Ադրբեջանում ապօրինաբար առևանգվել և կալանավորվել և պահվում են շուրջ 55 հայ ռազմագերիներ, քաղաքացիական անձինք, այդ թվում՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ընտրված քաղաքական ղեկավարությունը։ Իրականում նրանք ալիևյան ռեժիմի քաղբանտարկյալներ են։
Լեռնային Ղարաբաղի օկուպացված տարածքներում Ադրբեջանն իրականացնում է հայկական հարուստ մշակութային և կրոնական ժառանգության վերացման փաստագրված քաղաքականություն։
Ավելին, Ադրբեջանի կողմից շարունակվում են օկուպացված մնալ Հայաստանի 200 քառակուսի կիլոմետր ինքնիշխան տարածքներ, և շարունակվում է Հայաստանը «Արևմտյան Ադրբեջան» է հռետորաբանությունը։
Անշուշտ, Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը բարձր է գնահատում միջազգային մարդասիրական օգնությունը։ Բայց այն, ինչի նրանք ձգտում են, իրենց ապահով վերադարձն է իրենց հայրենիք: Ոչ ոք չի կարող նրանց զրկել սեփական ՀԱՅՐԵՆԻՔ-ում ապրելու և ինքնորոշվելու իրավունքից։
Մենք պետք է գիտակցենք, որ Ադրբեջանի բռնապետիրական ռեժիմը չի կարող հայերի իրավունքն ու անվտանգությունը երաշխավորել, և խաղաղության համաձայնագիրն, ըստ էության, կհանգեցնի էթնիկ զտումների։
Մեր կազմակերպության նկատմամբ վստահությունը կախված է նաև մեր անհատական պատասխանատվությունից: Ահա, թե ինչու եմ կոչ ուղղում իմ գործընկերներին՝ սատարել իրական արդարությունը, իրական ժողովրդավարությունն ու մարդու իրավունքները։ Արդյոք մենք բավարար ջանքեր ենք գործադրում ներկայիս կամ ապագա պատերազմներն ու ցեղասպանությունները խանխարգելելու համար:
Առաջարկությունս մեկն է՝ մեր կազմակերպության հանձնառություններիի շրջանակում իրական՝ ջանքեր գործադրենք, իրական անվտանգային մեխանիզմներ և երաշխիքներ գործադրենք, որպեսզի կարողանաք ապահովել Լեռնային Ղարաբաղի հայ բնակչության վերադարձը սեձական Հայրենիք։
Հակառակ դեպքում, մենք բոլորս հերթական ողբերգության և պատերազմի վկան ենք դառնալու՝ կիսելով ողջ պատասխանատվությունը։
Dear colleagues,
Our meeting is taking place in a volatile political environment, where the fundamental rights of thousands of innocent people is under question, thousands are suffering from terror and aggression. Unfortunately, our region is one of those burning crossroads.
What happened in Nagorno Kharabakh is an internationally recognized crime committed to eliminate an ethnic group. However, this disaster could have been avoided if the international community had shown interest. Our warnings about the imminent disaster fell on deaf/դեֆ/ ears and this continuing inadequate international response provides a green light for Azerbaijan to commit new war crimes without being held accountable.
The starvation blockade committed by Azerbaijan was intended to push the indigenous/ինդիջինս/ people of Nagorno Karabakh out of their homeland of three thousand years.
Almost 150,000 Armenians, including those who were displaced during the war, were forced to flee to Armenia.
Contrary to the November 9 statement around 55 Armenian prisoners of war and civilians, including the elected officials of the Republic of Nagorno Kharabagh, have been illegally kidnapped and detained in Azerbaijan. In fact, they are political prisoners of the Aliev regeme.
In the occupied territories of Nagorno-Karabakh Azerbaijan is conducting a documented policy of elimination of the rich Armenian cultural and religious heritage.
Moreover, Azerbaijan has occupied 200 square kilometers of Armenia’s sovereign territories and is repeatedly claiming Armenia as “Western Azerbaijan.”
The people of Nagorno Kharabagh appreciate the international humanitarian assistance. But what they seek is their safe return to their homeland. They can not be denied the right to survival and self-determination in their ancestral HOMELAND. We should recognize that the brutal dictatorship of Azerbaijan cannot be trusted with the right and security of Armenians and a peace deal would most likely result in ethnic cleansing.
Dear colleagues,
The credibility of our organization also depends on our individual responsibility. I, therefore, call on my colleagues to stand up for justice, for true democracy and human rights. Are we doing enough to mitigate current or future genocides?
In accordance with the obligations of our organization we must lead the efforts to enforce guarantees to secure the return of the Armenian population of Nagormo Kharabagh to their homeland.
Or else, we shall all become mere witnesses to yet another tragedy, sharing the responsibility.
Thank you.
